به نام باران،آغاز گر تمامی لبخندهای رنگین کمان ؛

به نام قطره ای بی رنگ پر از درد ، فرو فرستاده ازنیام آسمان .

به نام سردی شکوه ریزشی که با سلوک روبه سوی خاک سجده می کند .

برای باران ، یگانه عشق خاک در کویر گرم تن این مجنون زمینی .

برای باران ، صدای غرش رعد وقتی خشم را با گریستن بر سایه های گناه  می شوید .

برای یک دل پر از غوغای سیاهی ، ابری با ابرها ، پرواز درآسمان بی پرنده 

غروبِ روزِ سردی ، غمی را  در دل پروراندیم

امیدآفتاب را گرچه گرمای تن یار بود، اما دیدگانم در تمنای آب بود آن دم .

به یاد باران رویای هر دم من ، لحظه های با تو بودن . قلب پاکی در تپیدن ،

نفس پاکی کشیدن ؛ به درونی مملو از تاریکیُ درد، به درونی مملواز سیاهیِ غم 

 به درونی پر زِ عصیان و تباهی ، به حدود خط و مرز دل شکستن .

این منم دلدار تو، در بیپناهی پشت این دیوار غصه ، این منم در یاد تو .

سردی دستان من از مرگ نیست . از سردی قطره های بی رنگ بی اعتمادی یست .

از وجودی در قلب اندوه نشات گرفته . سردی دستان من در دمی از عشق

در دل شبهای تارم با تو بودم . در دلم لرزان ه تردیدخندیدم

که شاید مرده باشم که اینجا،در خوابِ غروب جان خود گرفتار ندیدن های بی پایان تو باشم .

پس با من باش . فقط بامن باش وگوش بسپار به دلخواسته های درونم .........................

نوشته شده در 28 / 2برچسب:,ساعت توسط ابری| |